Από "Εποχές 2"

Προσπάθησε μ' όση καρδιά σ' απομένει, χάραξε
     τούτες τις δυο γραμμές σταυρωτά
Ύστερα γέλασε πάλι, δοκίμασε τη νιότη σου ακό-
     μα μιαν Άνοιξη˙ δεν είναι μάταιο
Μη θυμηθείς κάποια μέρα κάποιον που έφυγε με
     δυο πληγωμένες παλάμες
Ήμουνα εγώ που σου 'λεγα πάντα: φεύγοντας ήτα-
     νε πια πολύ αργά
Κι είχαμε ακόμα πολλή πίκρα πολλή μνήμη πολ-
     λή νόηση

Κι η αγάπη είναι πάντα όμορφη ακόμα κι όταν δεν 
     ψιθυρίζει παρά με δυο αβέβαια ανήσυχα χείλη
Κι όταν δε μένει παρά σα δυο χαρακιές σ' ένα λευ-
     κό περιθώριο 
Προσπάθησε, πάλεψε ακόμα, ένα τόσο μικρό κι α-
     σήμαντο διάστημα
Σβήσε μια ακατανόητη παρένθεση μην τραυματί-
     ζεις την αμέριμνη ζωή σου.
(Ήταν Οχτώβρης όταν σου χάρισα, έτσι σα μιαν
     αχτίνα γυρισμού, ένα παλιό κλεισμένο τε-
     τράδιο
Και τότες που δε θέλαμε πια να πιστέψουμε πώς 
     μπορούσαν ν' αργούσαν οι ώρες τόσο απελ-
     πισμένα όμοιες
Τόσες φορές έξι μέρες
Σ' ένα μικρό δωμάτιο, σ' ένα γραφείο, σε μια παι-
     δική κλινική ποτισμένη χλωροφόρμιο
Ανακαλύψαμε ξάφνου μια νύχτα πώς λησμονήθη-
     κε μέσα μας τόσον καιρό η νοσταλγία της 
     απουσίας.)


Τώρα προσπάθησε˙ εγώ τελείωσα˙ δεν έχω τίποτ'
     άλλο να σου πω
Είναι μια λέξη κενή για μια στιγμή πλημμυρισμέ-
     νη καλοσύνη
Ξέχασε, ξέχασε πάντα - φτάνει μια στάλα καινού-
     ριας ζωής-
Ένα παλιό κυριακάτικο δειλινό με δυο σπασμένες 
     καρέκλες στο "Καφενείο των Ναυτικών"
Εκείνον π' αγάπησες κάποτε κι ίσως νοστάλγη-
     σες κάποια στιγμή το γυρισμό του. 


Του Μανώλη Αναγνωστάκη

Αφιερωμένο σ' αυτόν που το περιμένει ;)