Κυνηγώντας μια στιγμή

Ανηφόριζε το λεωφορείο από το συντριβάνι της πλατείας Αντιγονιδών πριν διασχίσει την Αγ. Δημητρίου και πάρει τη στροφή αριστερά προς την παλιά λαχαναγορά. Κι εκείνη ήταν η στιγμή. Η αγαπημένη ώρα της ημέρας.Ένας ελαφρά κατηφορικός δρόμος που καταλήγει στο Βαρδάρη (δυτικά) και η φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Τί άλλο θα μπορούσα να χρειάζομαι ? Λίγο παραπάνω χρόνο. Δέκα δευτερόλεπτα ώσπου να ανοίξω τη μηχανή και να εστιάσω. Δεν μου κανε το χατήρι το φανάρι και άναψε το πράσινο, αφήνοντάς με να προσπαθώ να βρω μια εξίσου κατάλληλη στιγμή. Φαντάζεστε την απογοήτευση. Είχα αυτό το αίσθημα του ανεκπλήρωτου που έχει κάποιος όταν ανοίγει το διαβήτη, ξεκινά να σχηματίσει έναν τέλειο κύκλο και σπάει η μύτη.Quelle catastrophe !! Αλλά σιγά μην το άφηνα έτσι.Κατέβηκα στην επόμενη στάση και πήρα το δρόμο προς τα πίσω με τα πόδια. Ω, ναι !!! Σ' αυτό το σημείο ήμουν πριν.

Τα χρώματα δεν ήταν ίδια, βέβαια, πια, αλλά δεν έπαυαν να είναι αξιολάτρευτα !! Τελικώς, η στιγμή εκείνη έφυγε. Όμορφη μέρα, όμορφη στιγμή, μοναδική. Που έμεινε στη μνήμη και όχι στο φιλμ. Κάποιοι θα συμφωνήσουν ότι είναι καλύτερη μια ανάμνηση από ένα αποτυπωμένο σε χαρτί στιγμιότυπο.  Ποιος ξέρει ???