Πέρα από τη χώρα των ονείρων
στάθηκες για μια στιγμή μονάχη
Ω! Πώς φοβόσουν.
Οι λέξεις καρφιά μες στο μυαλό
Η εικόνα σου όμοια με ψίθυρο.
Πάντα το βήμα μένει μετέωρο
Δίχως σκαλί να το κρατά
Πιάνεις το χέρι μου
Αγγίζεις με την σκέψη την καρδιά
κι ύστερα άβυσσος και σκόρπιο χώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου