Μιχάλη Χατζηβασίλη του Φιλελεύθερου, αντράπου

Στες 4 του Δεκέμβρη έγραψα τούτο το post περί ανορθογραφιών στα πρόστιμα της αστυνομίας. Στες 6 του Δεκέμβρη, στην εφημερίδα Ο Φιλελεύθερος, δημοσιεύθηκε ένα άρθρο, υπογεγραμμένο από το Μιχάλη Χατζηβασίλη, με τίτλο "Ανορθόγραφα τα πρόστιμα της Αστυνομίας". Τυχαίο; Καθόλου! Το συγκεκριμένο άρθρο ήταν μια σχεδόν αντιγραφή του post μου, χωρίς καμιά άδεια από μέρους μου ή παραπομπή στο αρχικό κείμενο!

Ο Φιλελεύθερος, Τρίτη, 6 Δεκεμβρίου 2011

σελίδα 32

click για πλήρες μέγεθος

Πάμε για έναν έλεγχο αντιγραφέντων αναφορών; Πάμε:
"ολογράφος": ☑
"απ. Εγγραφής": ☑
ενικός - πληθυντικός: ☑
τονισμός μονοσύλλαβης λέξης: ☑
"ταχύτητ-α": ☑
φωτογραφία με τες επισημάνσεις μου: ☑

Σοβαρά ρε κουμπάρε, ως τζιαι τη φωτογραφία μου εχρησιμοποίησεν την. Το πρόβλημα μου εννοείται πως έννεν η οποιαδήποτε αντιγραφή, αλλά η παντελής έλλειψη αναφοράς στην αρχική πηγή. Διότι ούτε την άδεια μου εζήτησε, ούτε φιλούθκια είμαστεν για να έshει το δικαίωμαν να με αντιγράφει, ούτε ανέφερε πόθθεν ήβρεν το θέμα.

Τζιαι μεν μου πεις, Μιχάλη, ότι έννεν που δαμέσα που "εμπνεύστηκες". Πόσος κόπος ήταν να αναφέρεις ότι ενημερώθηκες περί της κατάστασης από το τάδε blog; Οξά τα blogs εν αξίζουν αναφοράς ή αναγνώρισης του πρωτότυπου υλικού που μπορεί να περιέχουν;

Ήμουν έτοιμος να γράψω ότι καλώ το συγκεκριμένο δημοσιογράφο σε απολογία, αλλά εν κρίμαν ο κόπος μου μάλλον.

Αντ' αυτού, αναγνωρίζω το αποτέλεσμα της προβολής του θέματος μου μέσω του δικού του άρθρου στη συγκεκριμένη εφημερίδα, χωρίς να του δικαιολογώ ούτε ίντσα credit εννοείται, τζιαι παρουσιάζω σε ούλλους μας τα νέα, ανανεωμένα, ανορθόγραφα, πλέον, πρόστιμα της Αστυνομίας.

Μάλιστα, μάλιστα. Έβαλα τον ίδιο αρφό μου, που ετσίμπησεν το προηγούμενο πρόστιμο, να πελλοβουρά μες τους δρόμους για να δω αν είshεν αποτέλεσμα το post μου. Τζιαι ιδού τα αποτελέσματα:

ωραίο watermark, α;

Ούλλα ολόσωστα τζιαι ορθογραφημένα! Τζιαι ο πληθυντικός ευγενείας τζιαι ο αριθμός εγγραφής τζιαι το "ταχύτητας" ολόκληρο τζιαι το ολογράφως με ωμέγα τζιαι το σεντ δίχως τόνο. Πόσο δύσκολον ήταν, κυρία Αστυνομία;

Τωρά το μόνο πρόβλημα που εν ελύθηκεν είναι η πελλάρα του αρφού μου να βουρά..

Προς Μιχάλη Χατζηβασίλη: Δικαιούσαι να χρησιμοποιήσεις τες πληροφορίες που περιλαμβάνονται σε αυτό το post, όπως και τη φωτογραφία, φτάνει να αναφέρεις στο άρθρο σου την πηγή. Εννα σε παρακολουθώ.

Προς τους συνbloggers: Παρακαλώ προωθήστε το όσοι θέλετε, ώστε να είμαστε σίουροι ότι ο δημοσιογράφος θα το θκιαβάσει τζιαι αφενός θα ενημερωθεί περί της εξέλιξης του θέματος τζιαι αφετέρου θα αποκτήσει τη δυνατότητα να εξιλεωθεί για την παράλειψη της πηγής στο προηγούμενο άρθρο του.

Επίσης, αννοίω ξανά τα σχόλια, για να δω τες απόψεις σας.

Aν και δεν υπάρχει περίπτωση να δεί το δικό μου blog, όφειλα να το αναδημοσιεύσω :) Το αρχικό κείμενο βρίσκεται εδώ, γράφτηκε από τον TwistedTool  και ελπίζω να υπάρξει εξέλιξη στην ιστορία :)

Nostalgia

Θυμάσαι τότε που ταξίδευες μαζί μου;
Θυμάσαι τί μου είχες πει;
Λόγια που πίστεψα και αγάπησα.
Η εικόνα σου και μια στιγμή.
Ή δυο.


Πάλι το βλέμα σου χαμένο στο κενό.
Με προδομένα μάτια.
Το φεγγάρι μπορεί να καταλάβει μοναχά.
Οι λέξεις σου καρφιά και το σφυρί του χρόνου,
Ανελέητο.


Φως δεν αγγίζει πια τη μνήμη.
Ξέχασα να σκέφτομαι.
Πονά κάθε λεπτό που σε θυμάμαι.
Το μαύρο μόνο σύννεφο αυτό πάντα.
Μα ποτε.

5 λεπτά ακόμα

Όχιιιι, μη με ξυπνάς από τώρα, άσε με να κοιμηθώ 5 λεπτά ακόμα.
Σταμάτα, θέλω μόνο 5 λεπτά ακόμα..

My Turn

Στο παιχνίδι με κάλεσε άμεσα ο TwistedTool και έμμεσα η kokonoula, οπότε, αφού πέρασε λίγο ο καιρός και ξεχάστηκε το θέμα, είναι η σειρά μου να ανεβώ στο βήμα. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:


1. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν στο νηπιαγωγείο. 

(He)art attack

Όχι, δεν εννοώ καρδιακή προσβολή. Όλοι είναι καλά. 'Ηταν ένα όμορφο πρωινό (ή για την ακρίβεια μεσημεριανό). Ξύπνησα και μου κόλλησε στο μυαλό να φτιάξω πατάτες τηγανητές σε σχήμα καρδιάς. Μπορεί να το έβλεπα στον ύπνο μου, μπορεί να μου λειψαν οι σβήστρες που σμήλευα με τον σουγιά μου, μπορεί να ζήλεψα από το ποστ του TwistedTool. Δεν ξέρω γιατί, μου κόλλησε η ιδέα αυτή. Καθάρισα 3 πατατούλες και πήρα ένα μαχαιράκι λείο. Το αποτέλεσμα, αν και χρονοβόρο, με αποζημίωσε. Τις τηγάνισα κιόλας και τις έφαγα. Όχι όλες. Όσες μου άφησαν τα κορίτσια που έκαναν επιδρομή.

Το μονόγραμμα VII

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Το μονόγραμμα VI

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !

Το μονόγραμμα V

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.

Το μονόγραμμα IV

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς. 

Το μονόγραμμα III

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα. 

Το μονόγραμμα II

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο , τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος. 

Το μονόγραμμα I

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου. 

Περασμένα μεσάνυχτα

Πέρα από τη χώρα των ονείρων
στάθηκες για μια στιγμή μονάχη
Ω! Πώς φοβόσουν.
Οι λέξεις καρφιά μες στο μυαλό
Η εικόνα σου όμοια με ψίθυρο.


Πάντα το βήμα μένει μετέωρο
Δίχως σκαλί να το κρατά
Πιάνεις το χέρι μου
Αγγίζεις με την σκέψη την καρδιά
κι ύστερα άβυσσος και σκόρπιο χώμα.

Here we go

Λοιπόν. Φτάσαμε με το καλό στην Κύπρο (για σπουδές και όχι μόνο), τακτοποιηθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο για αρχή και περιμένουμε. Περιμένουμε τι ? Χμμμ.... Δύσκολη ερώτηση. Την Δευτέρα ? Ένα "γεια" ?  Έμπνευση ? Υπομονή. Όλο το καλοκαίρι δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με το blog. Δικαιολογία δεν υπάρχει. Απολογούμαι. Ελπίζω σε πολλά πράγματα. Άντε να δούμε. Νέα αρχή είναι σίγουρα. Διαφορετικά τα πράγματα, πολλές οι ευχές και τα χαμόγελα. :)
Υπομονή :)

Ένα ευχαριστώ

Πέρασα μια βόλτα από το σχολείο σήμερα για να οριστικοποιήσω το μηχανογραφικό μου δελτίο. Δεν είναι έτοιμο και μάλλον ποτέ δεν θα είμαι βέβαιη ότι έκανα τις επιλογές που θέλω γιατί είμαι πολύ αναποφάσιστη. Όπως και να χει, δεν είναι αυτό το θέμα μου. Ούτε το ότι δεν υπήρξε άνθρωπος στο σχολείο που να μη με συγχαρεί για το σχέδιο όπου έπιασα την βάση

Clouds

Ένα πάθος με τα σύννεφα ανέκαθεν το είχα. Τώρα που πλέον έχω τη δυνατότητα - thanx to TT ^^ - βρίσκονται αποθηκευμένα στη μνήμη του κινητού μερικά στιγμιότυπα του ουρανού που μου χάρισαν ένα χαμόγελο και μια όμορφη ανάμνηση. Και αφού επιτέλους βρήκα καλώδιο για να τα μεταφέρω στον υπολογιστή, μπορείτε να απολαύσετε :)

Του Απρίλη

Πάει ένας μήνας σχεδόν που δεν έχω νέα ανάρτηση, ε?? Όχι ότι πείραξε και κανέναν αυτό. Ήταν ένας ιδιαίτερος μήνας ο φετινός Απρίλιος. Από τη μία μεριά το Πάσχα, από την άλλη το ατύχημα και οι αρρώστιες, από μια τρίτη τα διάφορα ταξίδια και τέλος οι ομορφιές της φύσης

Ρώμη, ημέρα 1η

Συνεχίζοντας με φωτογραφίες από το ταξίδι μας στην Ιταλία, πάμε στην Ρώμη και στην πρώτη μέρα της επίσκεψής μας.

Ξεκινάμε λοιπόν...

Κυνηγώντας μια στιγμή

Ανηφόριζε το λεωφορείο από το συντριβάνι της πλατείας Αντιγονιδών πριν διασχίσει την Αγ. Δημητρίου και πάρει τη στροφή αριστερά προς την παλιά λαχαναγορά. Κι εκείνη ήταν η στιγμή. Η αγαπημένη ώρα της ημέρας.

Ιταλία 14-20/03/2011

Όπως μερικοί από εσάς ήδη γνωρίζετε την περασμένη βδομάδα επισκέφθηκα την όμορφη Ιταλία στα πλαίσια της επταήμερης εκδρομής του σχολείου μου. Περάσαμε πολύ όμορφα, είδαμε καταπληκτικά μέρη και μνημεία, γνωστά καλλιτεχνήματα και πανέμορφα τοπία. Το ταξίδι ήταν μεγάλο, οι φωτογραφίες πολλές, οπότε θα ανέβουν σιγά σιγά. 

Ξεκινάμε από τη Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο, τα ξημερώματα, με φόντο έναν υπέροχο ουρανό. Χρώματα κι αρώματα, εξαιρετικά σύννεφα και φυσικά η μηχανή ανοιχτή καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης (Α). Απολαύστε την διαδρομή.

Το ποτάμι

Η διαταγή ήτανε ξεκάθαρη: Απαγορεύεται το μπάνιο στο ποτάμι, ακόμα και να πλησιάζει κανένας σε απόσταση λιγότερο από διακόσια μέτρα. Δε χώραγε λοιπόν καμιά παρανόηση. Όποιος την παρέβαινε τη διαταγή, θα πέρναγε στρατοδικείο.

Τους τη διάβασε τις προάλλες ο ίδιος ο ταγματάρχης. Διέταξε γενική συγκέντρωση, όλο το τάγμα, και τους διάβασε. Διαταγή της Μεραρχίας! Δεν ήτανε παίξε γέλασε.

Είχανε κάπου τρεις βδομάδες που είχαν αράξει δώθε από το ποτάμι.

Κείθε από το ποτάμι ήταν ο εχθρός, οι Άλλοι όπως τους λέγανε πολλοί.

Τρεις βδομάδες απραξία. Σίγουρα δε θα βάσταγε πολύ τούτη η κατάσταση, για την ώρα όμως επικρατούσε ησυχία.

Και στις δυο όχθες του ποταμού, σε μεγάλο βάθος, ήτανε δάσος. Πυκνό δάσος. Μες στο δάσος είχανε στρατοπεδεύσει και οι μεν και οι δε.

Οι πληροφορίες τους ήτανε πως οι Άλλοι είχανε δυο τάγματα εκεί. Ωστόσο, δεν επιχειρούσαν επίθεση, ποιος ξέρει τι λογαριάζανε να κάνουν. Στο μεταξύ, τα φυλάκια, και από τις δυο μεριές, ήταν εδώ κι εκεί κρυμμένα στο δάσος, έτοιμα για παν ενδεχόμενο.

Τρεις βδομάδες! Πώς είχανε περάσει τρεις βδομάδες! Δε θυμόντουσαν σ' αυτόν τον πόλεμο, που είχε αρχίσει εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου, άλλο τέτοιο διάλειμμα σαν και τούτο.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Από "Εποχές 2"

Προσπάθησε μ' όση καρδιά σ' απομένει, χάραξε
     τούτες τις δυο γραμμές σταυρωτά
Ύστερα γέλασε πάλι, δοκίμασε τη νιότη σου ακό-
     μα μιαν Άνοιξη˙ δεν είναι μάταιο
Μη θυμηθείς κάποια μέρα κάποιον που έφυγε με
     δυο πληγωμένες παλάμες
Ήμουνα εγώ που σου 'λεγα πάντα: φεύγοντας ήτα-
     νε πια πολύ αργά
Κι είχαμε ακόμα πολλή πίκρα πολλή μνήμη πολ-
     λή νόηση

Πάντα κάτι

Έγραψα μια λέξη στον τοίχο

Κι ύστερα το μετάνιωσα

Τη διέγραψα

αλλά δεν έπαψε να υπάρχει

Αν η φωτιά γινόταν νερό

Καλησπέρα everyone (?). Ελπίζω ο καινούριος χρόνος να σας βρήκε καλά τόσο στην υγεία, όσο και στην ψυχολογία. Από μένα σήμερα μερικές εικονούλες που βρήκα και μ' άρεσαν. Τί θα γινόταν αν αντί για φωτιά το κερί ή το σπίρτο "έκαιγαν" νερό ? Για να δούμε.